W języku francuskim, w przeciwieństwie do polskiego, są tylko dwa rodzaje: męski - masculin i żeński - féminin. Aby zrobić rodzaj żeński przymiotnika trzeba zmienić jego końcówkę, i jak się zapewne domyślacie nie jest to jedna jedyna końcówka. O nie! Końcówka przymiotnika rodzaju żeńskiego zmienia się w zależności od tego, jaką końcówkę ma przymiotnik rodzaju męskiego. Na szczęście są zasady, które pomogą nam to usystematyzować.
Oto zasady:
1) w większości przypadków rodzaj żeński tworzymy poprzez dodanie litery -e do przymiotnika w rodzaju męskim:
Uwaga! Jeśli -e dodamy do przymiotników zakończonych na spółgłoskę, której nie wymawiamy np.: grand, polonais, petit, etc. to dodanie -e powoduje, że spółgłoska ta jest wymawiana w rodzaju żeńskim, np.:
4) jeśli przymiotnik rodzaju męskiego kończy się na: -en, -on, -os, -as, -is, -et, -ot, to w rodzaju żeńskim podwajamy spółgłoskę i dodajemy -e, i wymawiamy ostatnię spółgłoskę (tak jak w punkcie 1), np.:
9) Są trzy przymiotniki nieregularne : beau-ładny, nouveau-nowy i vieux-stary. Ich forma zmienia się dodatkowo w przymiotniku rodzaju męskiego, kiedy ten stoi przed rzeczownikiem zaczynającym się na samogłoskę lub nieme h, np.:
Bardzo przystępnie napisane. Pozwolę sobie tylko zasugerować, że
1. w przypadku przymiotników zakończonych na -il, stosujemy tradycyjną regułę (dodajemy -e), zaprezentowany "gentil" jest raczej złośliwym wyjątkiem ;-)
2. do przymiotnika "orange" nie dodajemy -e nie dlatego, że już sam na -e się kończy, ale dlatego że jest wyjątkowy (nieodmienny).
